ای همه آرامشم از تو پریشانت نبینم
چون شب خاکستری سر در گریبانت نبینم
ای تو در چشمان من یک پنجره لبخند شادی
همچو ابر سوگوار اینگونه گریانت نبینم
ای پر از شوق رهایی رفته تا اوج ستاره
در میان کوچه ها افتان و خیزانت نبینم
مرغک عاشق کجا شد شور آواز قشنگت
در قفس چون قلب خود هر لحظه نالانت نبینم
تکیه کن بر شانه ام ای شاخهء نیلوفرینم
تا غم بی تکیه گاهی را به چشمانت نبینم
قصهء دلتنگیت را خوب من بگذار و بگذر
گریهء دریاچه ها را تا به دامانت نبینم
کاشکی قسمت کنی غم های خود را با دل من
تا که سیل اشک را زین بیش مهمانت نبینم
گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند .
شب سلیس است ، و یکدست ، و باز
شمعدانی ها
و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند .
پلکان جلو ساختمان ،
در فانوس به دست
و در اسراف نسیم ،
گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو را .
چشم تو زینت تاریکی نیست .
پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا .
و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه آواز به خود
جذب کنند .
پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت :
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است .
آنگاه که تقدیر نیست و از تدبیر نیز کاری ساخته نیست ، (( خواستن )) اگر با تمام وجود و با
قدرتی که در (( صمیمیت )) هست تجلی کند، اگر هستیمان را یک (( خواستن )) کنیم ، یک
(( خواهش مطلق )) شویم و اگر سرشار از یقین و امید و ایمان (( بخواهیم )) پاسخ خویش را
خواهیم گرفت .
ایمان نیرومند (( می آفریند )) . هر در فرو بسته ای که کلیدش در دست ما نیست ، که با
سرانگشت مهارت ، حیله ، تدبیر و نبوغ بازشدنی نیست ، با خوستنی که از قدرت اعجازگر
عشق و یقین و اخلاص حالت تهاجمی گرفته باشد ، فرو می شکند .
(( وقتی که عشق فرمان می دهد محال سر تسلیم فرو می آورد .))
تقدیم به اون عزیزی که (( نخواست )) ، چون اعتقاد دارم خواستن توانستنه ............