گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند .

  شب سلیس است ، و یکدست ، و باز

      شمعدانی ها

             و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند .

      پلکان جلو ساختمان ،

     در فانوس به دست

     و در اسراف نسیم ،

 گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو را .

           چشم تو زینت تاریکی نیست .

                    پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا .

  و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

     و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

       و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه آواز به خود

                                                            جذب کنند .

            پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت :

                 بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است .